قضیه ملفوظهقضیه ملفوظه، به‌معنای قضیه تلفّظ شده است. ۱ - توضیح اصطلاحقضیه ملفوظه قضیه‌ای است که در لفظ و گفتار تلفظ می‌شود، مانند قضایایی که خطیب بیان می‌کند. به بیان دیگر: قضیه ملفوظه، قضیه‌ای است که انسان در ذهن خود ترتیب داده و در خارج ابراز می‌کند، به خلاف قضیه معقوله که انسان در ذهن خود ترتیب داده و در خارج ابراز نکرده است. اطلاق قضیه بر ملفوظه و معقوله یا از باب اشتراک است یا حقیقت و مجاز. محشّی شرح شمسیه دومی را ترجیح می‌دهد زیرا آنچه معتبر است، قضیه معقوله است و اعتبار قضیه ملفوظه به خاطر دلالت آن بر قضیه معقوله است. بنابراین اطلاق قضیه بر ملفوظه از باب تسمیه اسم دال به اسم مدلول است. [۱]
تفتازانی، عبدالله بن شهاب‌الدين، الحاشیة علی تهذیب المنطق، ص۵۴.
[۲]
قطب‌الدین رازی، محمد بن محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه، ص۸۲.
۲ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • تفتازانی، عبدالله بن شهاب‌الدين، الحاشیة علی تهذیب المنطق. • قطب‌الدین رازی، محمد بن محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه. • مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه. ۳ - پانویس
۴ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «قضیه ملفوظه»، تاریخ بازیابی۱۳۹۶/۳/۲۲. |